- Zaczęłam traktować świetlicę jako metaforę poszukiwania swojego miejsca, takiej trochę sztucznej mikrospołeczności na zastępstwo. To także niezwykle specyficzne miejsce związane z pamięcią i tożsamością narodową - mówi Cristina Ferreira-Szwarc*, artystka, której performans Świetlica zostanie zaprezentowany w poznańskim Pawilonie.
- W moim tekście jest tak: Poszedł Pan Tadeusz pławić się w plenerze, w opisie i w sielance, pięćdziesiąt stronic tak lezie - zdradza Agata Biziuk ⃰, reżyserka spektaklu Pan Tadeusz. Ostatni zjazd. Premiera w Teatrze Animacji - 21 maja.
- Wybrałam wyjazd na rezydencję do Pustyni Atakama między innymi dlatego, że stopniowe pustynnienie Wielkopolski w wyniku zmian klimatycznych wkrótce poskutkuje tym, że nasze środowisko będzie przypominać pustynię - mówi Monika Błaszczak*, tancerka i choreografka, absolwentka Konserwatorium Tańca Trinity Laban w Londynie.
- Czytaliśmy m.in. Rok 1984 Orwella i Małego Księcia. Jak widać, bardzo różne pozycje i to właśnie świetnie się sprawdza podczas rozmów - mówi Ryszard Kupidura* z Zamkowego Klubu Książki Ukraińskiej.
- Jednym z najdłużej działających zakładów, o których opowiadamy na wystawie, jest Zakład Fryzjerski Saga z ul. Kanałowej na Łazarzu, prowadzony przez rodzinę Kamińskich. Działa w tym samym lokalu od 96 lat. Prowadzi go piąte pokolenie, a tradycja fryzjerska w rodzinie sięga 1894 roku - mówi Anna Pikuła* z Poznańskiego Centrum Dziedzictwa o wystawie Rękodzielni. Opowieści o poznańskim rzemiośle w Galerii Śluza, która potrwa aż do października.
- Każda postać historyczna była człowiekiem z krwi i kości, ale polityka historyczna sprawia, że w zbiorowej świadomości istnieje tyle stereotypów. Bona była piękna, przedsiębiorcza i silna. "Urodziła się, by rządzić mężczyznami", ale polskiej szlachcie się to nie spodobało, dlatego została tłustą trucicielką. Jadwiga z kolei miała pasować do ideału żony, więc jej biografię okrojono z wielu wątków. A to z nią Krzyżacy prowadzili rozmowy dyplomatyczne! Musiała być naprawdę nietuzinkową kobietą... - mówi Agnieszka Jankowiak-Maik*, autorka książki Historia, której nie było.
Hanna Shumska w dziedzinie artystycznej i Piotr Kacprzak w dziedzinie projektowej zdobyli Grand Prix w 40. Konkursie im. Marii Dokowicz na najlepszy dyplom Uniwersytetu Artystycznego. Po raz pierwszy nagrodę przyznała także nasza redakcja - powędrowała do Piotra Owczarka za pracę Źrzadło.
- Z jakiegoś powodu Handke był tłumaczony rzadziej niż inni czołowi przedstawiciele współczesnej literatury niemieckojęzycznej, co przełożyło się na jego stosunkowo niewielką rozpoznawalność w naszym kraju. Nie uznałem tego jednak za powód do rozpaczy, ale wręcz przeciwnie - za niepowtarzalną okazję - mówi Kamil Idzikowski*, poznański tłumacz debiutujący przekładem książki Petera Handkego Strach bramkarza przed jedenastką.
- Zacząłem się zastanawiać, dlaczego nie wiemy, że mieliśmy w Poznaniu takiego odkrywcę. Kroniki portugalskie podają, że bez Gaspara zaginęli by na oceanie w drodze powrotnej z Indii. Zasługa Gaspara to także odkrycie Brazylii i przyjęcie jej do grona kolonii portugalskich. Tymczasem u nas ta postać rozpłynęła się w niebycie - mówi Radosław Nawrot*, autor powieści Gaspar da Gama.
- Od kiedy tylko zakiełkował w nas pomysł na nowy przegląd filmowy, uznaliśmy, że najważniejsze będzie stworzenie "bazy", czyli jednego miejsca, w którym zadzieją się prawie wszystkie festiwalowe wydarzenia - nie tylko te najważniejsze, będące gwoździem programu, ale również integracyjne, okołospotkaniowe. I znaleźliśmy! - mówią Mateusz Kiszka, Tobiasz Jankowiak i Aleksandra Polerowicz*, organizatorzy festiwalu krótkich eksperymentalnych form filmowych BAZA.
- Kiedyś myślałam, że gdybym miała się gdzieś przenieść za granicę, to może byłby to Berlin. Ale kiedy pojechałam tam w zeszłym roku po dłuższej przerwie, to poczułam się przytłoczona. Wcześniej nie dostrzegałam, jaki jest ogromny, jak dużo czasu spędza się w metrze, przemieszczając się tylko po centrum - mówi Daria Panek-Płókarz*, autorka książki Żyj lokalnie. Dlaczego warto mieszkać z rodziną w mieście.
- Po pierwszym dniu warsztatów poszliśmy wszyscy na integracyjne piwo, wśród nas byli różni ludzie: "wózkowicze" i "normalsi", osoby z Zespołem Downa, tancerze z ogromnym doświadczeniem i amatorzy. Baliśmy się, że nie znajdziemy miejsca. Jeden wózkowicz powiedział wtedy: "Nie przejmujcie się! Dla nas nie zabraknie krzeseł". Wtedy moja głowa wybuchła. Bo to jest właśnie o tym, że dla nas wszystkich jest miejsce w świecie. Zajmujemy swoje miejsce przez sam fakt istnienia - mówią Agnieszka Dubilewicz* i Aniela Kokosza**, twórczynie spektaklu Dla nas nie zabraknie krzeseł w Scenie Roboczej.
- W październiku ubiegłego roku zagraliśmy na deskach teatru Apollo premierę Rebeka tańczy tango - ostatniego spektaklu Teatru Tanga - i od tego czasu czułem, że to jest miejsce, w którym chciałbym być. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że w styczniu dostanę propozycję tak szerokiej współpracy - mówi Michał Kaczmarek*, nowy dyrektor artystyczny Kinoteatru Apollo.
- Kostiumy są w kontrze do aktora i tego, co ma on wyrazić. To właśnie buduje dramat postaci, podaje intencje w totalnie inny sposób niż jest to napisane czy ubrane - mówią kostiumograf Tomasz Armada* i projektantka mody i biżuterii Weronika Cudna* o współpracy nad spektaklem Wróg Ludu Teatru Nowego.
- Przez tę decyzję, która była przedmiotem długich dyskusji i rozmów, przemawia duch protestanckiej skromności i potrzeby, żeby raczej ograniczać rozmaite wydatki, niż je mnożyć - mówi zespół Teatru Ósmego Dnia* o swoim połączeniu z Estradą Poznańską.
- Nie możemy zaklinać rzeczywistości. To spostrzeżenie dotyczy również trwającej obecnie wojny, która nas zaskoczyła. Nie wrócimy do dawnych realiów, choćbyśmy nie wiem jak chcieli - mówi Przemek Prasnowski*, animator kultury, prezes Fundacji Barak Kultury.
- Oczywiście nie zabraknie przesłania, tego nie zmieniliśmy, że miłość jest silniejsza od każdej magii, że miłość przezwycięża wszystko. Dziś jest to szczególnie ważne - mówi Marek Zákostelecký*, reżyser spektaklu Krabat. Uczeń czarnoksiężnika. Premiera - 26 marca w Teatrze Animacji.
- Zataczamy koło i wracamy do gestu Marii Dokowicz, do tego, że istotne jest działanie wywierające wpływ na innych, a nie materialność sztuki - mówi prof. Maciej Kurak*, artysta wizualny, kurator wystawy towarzyszącej 40. Konkursowi im. Marii Dokowicz.
- Niejednokrotnie w ramach działań ciemnicowych tworzymy osobiste, indywidualne projekty. Natomiast Stereo Poznań powstał z potrzeby stworzenia czegoś wspólnego - mówią członkowie Ośrodka Myśli i Czynu Fotograficznego "Ciemnica"*, autorzy wystawy Stereo Poznań prezentowanej w Fotoplastykonie Poznańskim.
- Publikacja Nic ciekawego i wystawa Jaka piękna katastrofa są zbiorem moich eksperymentów, chciałem nimi zamknąć okres pandemii - mówi poznański fotograf Adrian Wykrota. Jego prace będzie można zobaczyć w galerii Pix.House już od 12.03.
