Przy skrzynce pocztowej otworzyłem najnowszy tom Bartłomieja Majzela Nagonka i przypadkowo trafiłem na tekst przegrany zakład, a w nim na frazę: "jeśli próbujesz mnie oswoić - odejdź". I tak jakoś wpadła mi ona w pamięć, że zaczęła rządzić perspektywą patrzenia na otoczenie, napotkanych ludzi. Działała, jakbym był w posiadaniu autentycznej i niewypowiadanej myśli tych, których mijam.
Widzę tę powieść może nie jako akt oskarżenia, lecz rozliczenie właśnie, z kilkoma zjawiskami i trendami naszej współczesności. I to naprawdę ważnymi - takimi, które mogą dotknąć czy wchłonąć każdego z nas, a my nawet nie zauważymy kiedy.
Ostatni gasi światło, pokaz który oglądać możemy w Galerii Rozruch i którego kuratorami są Krzysztof Ślachciak i Tomasz Jędrzejewski, to kolejne zaproszenie do refleksji nad przemijaniem. Jak piszą organizatorzy tej prezentacji, w której uczestniczy dwudziestu ośmiu artystów, wystawa "będzie koncepcyjnie eksplorować ślad, jaki po sobie zostawiamy zarówno jako jednostki, grupy czy gatunek". Czy rzeczywiście możemy tu mówić o eksploracji? I - jeśli tak - co właściwie eksplorujemy?
Rytualność, zdolność do powtarzalnego angażowania się w struktury zachowań i społeczne uznanie dla tak zdyscyplinowanych form obecności to dla strukturalistów i zwolenników obserwacji systemowej jeden z filarów, na którym opiera się pojęcie "kultury". W najnowszej książce, która ukazała się w niezwykle cennej serii Zrozum prowadzonej przez Wydawnictwo Poznańskie o Rytuałach pisze Dimitris Xygalatas, profesor antropologii z Connecticut.
Wielka owacja wieńczyła w poniedziałek 30 października wspólny koncert Grażyny Łobaszewskiej i Adama Nowaka. Przez blisko dwie godziny słuchaliśmy, na zmianę, piosenek z repertuaru obojga artystów, którzy jednak - wbrew nadziejom słuchaczy - prawie nie śpiewali w duecie.
Barbara Klicka i Agnieszka Waligóra przygotowały w WBPiCAK-u antologię Przyszli zobaczyć poetkę. To zbiór, który zawiera poezje kobiet. Można w pierwszej chwili pomyśleć, że znowu kryterium płci wygrywa. Że teraz, kiedy w świecie literackim wydaje się, że już większość czytelników, jurorów, wydawnictw, przestała faworyzować teksty ze względu na cechy autora, a istotny jest literacki tembr, nie trzeba w ten sposób komponować zbiorów.
Czy baśnie dziś nadal mogą chwytać za serce? Ich ponadczasowe walory na papierze - i w ustnym opowiadaniu - nie słabną. Adaptacje podtrzymują żywotność, próbując nie zgubić ich ducha. Królowa Śniegu Zycha i Bondary przekłada słowną opowieść na ruch.
Na twórców chcących wiarygodnie ukazać na ekranie relację między nastoletnim dzieckiem a rodzicem czeka wiele wyzwań - wystarczą pozbawione autentyzmu dialogi, za dużo pretensji, brak chemii między aktorami i wszystko sypie się niczym domek z kart. Czy mogło jednak zabraknąć chemii między dwojgiem spokrewnionych aktorów - Borysem Szycem i jego debiutującą córką Sonią Szyc?
Szatrawska opowiada o Prusach Wschodnich jak Twardoch o Górnym Śląsku - miotając się między dekadami, rozdrapując pokoleniowe rany i pisząc o wojnie jako mechanizmie przemiany dziejów. Toń to napisana z rozmachem książka o uchodźstwie, przymusowej homogenizacji społeczeństwa i próbach ochrony tożsamości. Oraz o przemocy seksualnej stanowiącej mechanizm upokarzania podbitych i nagradzania najeźdźców.
Romantyczne arcydzieła i współczesna kompozycja na puzon współtworzą program koncertu Filharmonii Poznańskiej, którego gościem będzie Christian Lindberg. Wystąpi on w potrójnej roli dyrygenta, solisty i kompozytora, ponieważ wykona swój koncert puzonowy Golden Eagle.
Tytułowe superposition, to - w tłumaczeniu na język polski - nałożenie się dwóch elementów na siebie. W przypadku historii małżeństwa, Stine i Teita, będzie ono przełomowym momentem w ich związku, a nawet zaważy na całym ich życiu.
Zanele Muholi to osoba artystyczna tworząca w nurcie fotografii, wideo i instalacji. W swojej twórczości skupia się przede wszystkim na tematach takich jak rasa, gender, seksualność, portretując głównie codzienność queerowej społeczności z Republiki Południowej Afryki.
Ależ ja się bałam zabierać za tę powieść! Po znakomitym Stramerze pomysł kontynuacji opowieści o losach zasymilowanej żydowskiej rodziny - w dodatku w Polsce, podczas II wojny światowej - wydawał się karkołomny. A jednak Mikołaj Łoziński, nie pierwszy raz zresztą, udowodnił, że jest znakomitym pisarzem.
Międzynarodowy sukces Twojego Vincenta, łączącego animację filmową z malarstwem, dał DK i Hugh Welchmanom zielone światło do kolejnych twórczych eksperymentów. W Chłopach - polskim kandydacie do Oscara - do mariażu dwóch wymienionych dziedzin sztuki reżyserzy dorzucili jeszcze literaturę. Czy taki artystyczny trójkąt mógł się udać?
W świętowaniu rocznic nie chodzi tylko o liczby, laury i honory. Gdzieś pod nimi kryją się złoża szczęścia i satysfakcji. Drugi z koncertów na 55. jubileusz orkiestry Amadeus dotarł do tych pokładów - odbył się w atmosferze bliskości, wdzięczności i niesienia radości.
Pandemia i remont wygnały zespoły Teatru Wielkiego z ich sceny na prawie 3 lata. Covidowe ograniczenia zniknęły już jakiś czas temu, na koniec prac budowlanych trzeba było czekać dłużej. Nie dziwi zatem dobór znakomitych wykonawców galowego koncertu inaugurującego poremontową działalność teatru.
To opowieść o odchodzącym w niepamięć świecie, w którym doskonale odnalazłby się Nowakowski. Pisana z pazurem Himilsbacha i olbrzymią świadomością językową. Smutna i zabawna, prosta i dopracowana. Ten się śmieje, kto ma zęby, nagrodzona Literacką Nagrodą "Nike" 2023, a także Poznańską Nagrodą Literacką powieść Zyty Rudzkiej, to miejska ballada, w której pobrzmiewają echa pieśni ulicznych bardów. A jednocześnie supernowa wśród utworów opowiadających o odchodzeniu i stracie.
Niebezpieczny kochanek to przewrotna historia ujmująca w pigułce lęki, obawy i problemy współczesnych kobiet. Z jednej strony thriller, z drugiej komedia, znakomicie oddająca jednoczesną groteskowość i dramatyzm z jaką może się wiązać nawiązywanie romantycznych relacji we współczesnym świecie.
W ostatnim czasie artyści chętnie poruszają w swoich pracach tematykę pamięci, wspomnień i przemijania. Nie nazwałabym tego jednak trendem. W tym sformułowaniu kryje się sugestia, jakoby twórcy ulegali jakiejś tymczasowej modzie. A nie o modę tu chodzi, ale coś wszechobecnego i niezmiennie aktualnego.
Miało być ciepło, relaksująco i przyjemnie, miał być czas na odpoczynek, ale i eksplorację - tak podróż do Amazonii wyobrażały sobie Gruba i Głupia, duet odpowiedzialny za projekt Pentezylea. Rekonstrukcja ciała Amazonek wystawiany w ramach programu Sceny Roboczej. - Już wtedy wiedziałyśmy, że podróżować przez Amazonię można na wiele sposób i w większości nie są to radosne eskapady, wręcz przeciwnie - przypominają błądzenie po przytłaczającym labiryncie, z którego czasami nie ma wyjścia - mówią artystki.
