Місто Познань

Miało być ciepło, relaksująco i przyjemnie, miał być czas na odpoczynek, ale i eksplorację - tak podróż do Amazonii wyobrażały sobie Gruba i Głupia, duet odpowiedzialny za projekt Pentezylea. Rekonstrukcja ciała Amazonek wystawiany w ramach programu Sceny Roboczej. - Już wtedy wiedziałyśmy, że podróżować przez Amazonię można na wiele sposób i w większości nie są to radosne eskapady, wręcz przeciwnie - przypominają błądzenie po przytłaczającym labiryncie, z którego czasami nie ma wyjścia - mówią artystki.

Pozornie w tej powieści niewiele się dzieje. Zmieniają się pory roku, bohaterowie szwendają się po mieście, nieraz razem, innym razem osobno, a to pójdą do pracy, a to spotkają się niespodziewanie na kolacji... Ta książka jest o świecie, którego dziś już nie ma.

Jakby na wsi, a jednak w mieście - tak o swoich dzielnicach mówią czasem mieszkańcy spoza centrum. O fenomenie miejskich obrzeży opowiada wystawa Obok i w. O peryferiach Poznania w fotografii. W Sali Wystaw oglądać można kadry portretujące poznańskie przedmieścia, wykonane od przełomu XIX i XX wieku aż do połowy lat 90.

Pięćdziesięciolecie Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, założonego przez Conrada Drzewieckiego w 1973 roku, uczczono premierą sztuki Z kapelusza w choreografii Jo Strømgrena (artysty, który przygotował przed dziesięcioma laty jubileuszowy spektakl - Czterdzieści). Głównym tematem podjętym przez Strømgrena miały być ulotność wspomnień oraz zwodnicze działanie pamięci, także zbiorowej. Nie powstał jednak spektakl nostalgiczny, lecz pełen niepokoju i niepewności - norweski reżyser w atmosferze dalekiej od beztroskiego świętowania ostrzega przed powrotem najbardziej brutalnych wydarzeń z nieodległej historii.

Aż 34 lata zdążyły minąć od upadku Muru Berlińskiego i kontraktowych wyborów w Polsce; 16 lat temu weszliśmy do europejskiej strefy Schengen. Odnosząc się do tych znamiennych w historii Europy dat, kuratorki wystawy O dzieleniu. Sztuka na granicy (polsko-niemieckiej) zapraszają do dyskusji o tym - czy jest granica.

Parę lat temu przez polskie festiwale przetoczyła się znakomita, mroczna, psychologiczna animacja dla dorosłych Psychonauci, zapomniane dzieci Pedra Rivery i Alberta Vazqueza. Tym razem do szerszej dystrybucji trafił kolejny długi metraż drugiego z wymienionych twórców, zatytułowany Wojny jednorożców.

Stare, trochę zniszczone, rozwieszone na ścianie płótno przedstawiające upiorny krajobraz: kilka drzew, na których nie ma już prawie liści, jezioro, a za nim rozmywające się w szarościach i stłumionych brązach lasy. Z krajobrazu bije pewna jasność, ale na próżno szukać na nim promieni słonecznych, to raczej odbicie oślepiającej szarości nieba w tafli wody. Płótno to było przez niemal dwadzieścia lat tłem, na którym białoruski fotograf, o którym nie wiemy prawie nic, portretował mieszkańców i mieszkanki białoruskiej wsi Czaromuszki, zlokalizowanej w obwodzie mohylewskim.

Bar u Gosi od lat wypełniają pełnokrwiste miejskie opowieści. Tym razem wybrzmiały z jeszcze większą mocą, rapowane w towarzystwie live bandu. W ramach OFF Opery w kultowej miejscówce szoferów zagrał kolektyw Łona x Konieczny x Krupa. Setka uczestników ekskluzywnego wydarzenia poznała potencjał koncertowy wyczekiwanej płyty muzyków i uczestniczyła w performansie dopełniającym Projekt TAXI.

Winda - przełyk Molocha - zawsze zacina się w sylwestra. Zmarłych trzeba stawiać w niej na sztorc, bo inaczej się nie zmieszczą. Zsyp to trzewia Bestii, w których lęgną się muchy. Mrok na klatkach i korytarzach - w szkielecie potwora - budzi pierwotny lęk przed ciemnością. Za rogiem może czyhać monstrum. Tomasz Różycki mówi o dzieciństwie w bloku z wielkiej płyt, ale mówi inaczej. Na klisze z PRL-u nakłada filtry mitów, snując heroikomiczną opowieść, w której bogowie uwodzą, a potem pożerają ludzi.

To był niezwykły wieczór w ramach Avant Art Festival. Muzyczny kolaż, zaprezentowany przez Ensemble E, pod wodzą słynnego Matsa Gustafssona, pokazał raz jeszcze, że muzyka jest jedna: Chopin i eksperymentalny jazz, ludowe pieśni i awangardowe rozwiązania, w które wplata się także muzyka dawna - wszystko to układało się w pasjonującą całość.

W otaczającej nas zewsząd medialnej papce i w ofensywie komercyjnych radiofonii umykają często słuchaczom prawdziwe wydarzenia. Oto zatem cztery kolejne świetne płyty nie dość zauważone - nie dostrzeżone na tyle, na ile zasługują. Nowe wydawnictwa: zespołu Armia, Piotra Schmidta, Ryszarda Leoszewskiego, tria Mysłowska / Pepol / Zakrocki.

W jazzowej rzeczywistości, w której nie trudno o przerost formy nad treścią, Dorota Miśkiewicz i Toninho Hortha ze swoim słowiańsko-brazylijskim repertuarem odnaleźli się i pozwolili odnaleźć się publiczności doskonale.

Adamant to filmowa lekcja empatii, cierpliwości i otwartości na to, co niedoskonałe. Nicolas Philibert, jeden z czołowych francuskich dokumentalistów, otrzymał za nią Złotego Niedźwiedzia na ostatnim Berlinale.

"Nieoszlifowany brylant", "Wspaniały początek", "Jak dobrze, że jednak przyszliśmy!" głosy rozentuzjazmowanej publiczności unosiły się w foyer przy Wieniawskiego w sobotni wieczór. Zaledwie kilka chwil wcześniej Aulę UAM wypełniły burzliwe oklaski i owacje na stojąco dla gwiazdy 506. Koncertu Poznańskiego.

Choć ta książka jest bardzo o kobietach, to na pewno nie jest lekturą tylko dla kobiet. Choć traktuje bardzo o polskiej wsi, to zdecydowanie powinien ją przeczytać i wielkomiejski czytelnik. Joanna Kuciel-Frydryszak już drugi raz uraczyła nas dziełem, które - niczym brakujący kawałek puzzli - traktuje o historii Polski w sposób wręcz fascynujący.

Sen nocy letniej Jana Klaty jawi się niczym szowinistyczny koszmar - manifest reżyserskiej wszechwładzy nad aktorkami, aktorami i publicznością.

Mająca senegalskie korzenie francuska reżyserka Alice Diop, znana przede wszystkim z realizacji dokumentów, w swoim fabularnym debiucie bierze na warsztat grecki mit Medei dzieciobójczyni. Już w punkcie wyjścia zawiesza jednak ocenę moralną, by zagłębić się w rozważania z pogranicza socjologii i filozofii.

Podjąć się realizacji klasycznego musicalu to zawsze ryzyko, a Deszczową piosenkę okrzyknięto przecież najlepszym musicalem wszech czasów. Jego sceniczna adaptacja spektakularnie przenosi filmową akcję na deski teatru. Teatr Muzyczny podjął tę rękawicę i... wygrał.

Z minimalistycznej okładki zerka z przerażeniem klamka. To pareidolia, widać buzię w tej klamce. Powiedzmy zatem, że to Pan Klamka. Brzmi absurdalnie, może głupawo? A zatem współgra z wizją artystyczną urzeczywistnioną przez Adama Kaczanowskiego w Ze Słowackiego. W swojej nowej książce pisarz ukazuje piekło każdej wspólnoty mieszkaniowej duszącej się w nienawistnym sosie własnym. A także zaprasza do doskonale znanego z polskiej literatury teatru absurdu.

Otwarta 5 września w Galerii Duża Scena UAP wystawa Duchy jak czytamy w jej opisie, jest refleksją artysty "na temat przemiany zdarzeń we wspomnienia, w ducha". To przemyślenia na temat tożsamości i pamięci - tak tej jednostkowej, jak i zbiorowej. Jak uchwycić coś tak bardzo ulotnego, wręcz efemerycznego jak duch? A może ani on, ani pamięć wcale takimi nie są?